Güney Amerika geri dönüyor...

Kupaların Kupası Dünya Kupası bizi ışığıyla bir kere daha bir ay boyunca içine çekecek, Rusya'nın uçsuz bucaksız bozkırlarına, oradan yeşil zeminlerine sürükleyecek. Benim gibi futbolseverler için bayram ayıdır bu dünya kupası ayı.

1978'den beri televizyon ile kenetleneceğim onbirinci kupa olacak. Haan, Rensenbrink, Meier, Bohnhof, Kempes, Ardiles'lerden Neymar, Messi, Neuer, Ronaldo, Griezmann'a uzanan bir süreç, yıl  yıl aklımdan geçiyor. Genelde bu bayram ayında aynı saatte oynanan maçlar hariç maç kaçırmamaya özen gösteririm. Gerekirse saat kurup uyanır, yıllık izinlerimi kupaya göre organize ederim. Ancak bu sene bu kadar iddialı değilim. Öncelikle gönlümün daimi şampiyonu Hollanda'nın ve İtalya'nın yokluğundan müzdaribim. Daha da önemlisi, böyle bir kupa için söylemesi ayıp ama, üçüncü sınıf futbol ülkelerinin bolluğu benim için grup maçlarının çekiciliğini kaybettiriyor. Öte yandan bu seviyedeki takımların grupta telef olmalarıyla birlikte grup sonrası elemelerin ağız sulandırıcı hale gelecek olması da heyecan veriyor. 

2018 düzenlenen 21.Dünya Kupası olacak. 20 kupanın onbir adeti Avrupa'ya, dokuz adeti ise Güney Amerika'ya gitmiş durumda. Bu istatistik önceleri oldukça başabaş giderken Brezilya'nın 2002'den, Arjantin'in ise Maradona'dan beri bu kupaya ulaşamaması Avrupa takımlarının kupa üzerindeki hegemonyasına neden oldu. Avrupa'da düzenlenip bir Güney Amerika takımının kazandığı tek kupa var; 1962'de İsveç'te Brezilya'nın aldığı kupa.  

"Bu kupada bütün gözler bir futbolcuda olacak" dersem akla Messi gelir değil mi? Hayır, yanıldınız. Bütün gözler Avustralya'lı Tim Cahill üzerinde olacak. Cahill eğer bu kupada bir gol atarsa dört tane dünya kupasında gol atan dördüncü futbolcu olma onuruna erişecek. İlk üç futbolcuyu tanıyor musunuz? Seeler, Pele ve Klause...   

Bu kupayı iki kere kaldırma başarısına ulaşmış tek antrenör var. 1934 ve 1938 şampiyonu İtalya'nın teknik direktörü Vittorio Pozzo. Bu başarıya bu sene tek aday ise meşhur stajyerimiz Low. Öte yandan Casillas ve Lahm'ın artık futboldan uzaklaşmaları nedeniyle bu sene kupayı kaldıran kaptan olarak yeni bir isim göreceğimiz kesin. Unutulmasın, bu kupayı iki kere kaldıran kaptan yok.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Bu girişten sonra birazda tahminlere geçelim. 2010 yılında dört yarı finalistin üçünü yerleriyle birlikte tahmin edebilmiş ama İspanya'nın kupayı alacağını düşünememiştim. 2014'te ise finali ve kazananı tahmin edebilmiştim. Bu sene beş favorimiz var; Almanya, Fransa, İspanya, Brezilya ve Messi. Aslında birkaç ay once bu kupanın en rahat tahmin edilebilir kupa olacağını düşünüyor, "Messi" deyip geçiyordum. Finallere son dakikada katılabilmilş olmaları adeta "meant to be" diye bağırıyordu. Ancak Arjantin ile ilgili iki tane problem görüyorum. Birincisi, hazırlık maçında İspanya'dan altı gol yemeleri bana "şampiyon olacak takım altı gol yer mi?" sorusunu akla getiriyor. İkincisi de büyük takım çalıştırmamış teknik direktor Sampaoli'nin Messi ile olan ilişkisini yönetebileceği ile ilgili ciddi kuşkularım var. 

Yukarıda saydığım beş takım arasında "kim şampiyon olamaz?" diye sorulursa, cevabım üzülerek gönlümün diğer şampiyonu Almanya olacaktır. Scolari, Bearzot, Del Bosque gibi efsanelerin iki kere kaldıramadığı bu kupayı Low'un ikinci kere kaldırabileceğini sanmıyorum. Öte yandan, kadroya bakıyorum, bu kupanın hakkı olan kadroyu, özellikle forvette göremiyorum. Beşiktaş'a karşı Leipzig'de oynarken stad gürültüsünden kulaklarını kapamış Werner ile bu iş nasıl olacak?

Bu senenin fikstür bahtsızı ise İspanya. Grupta son Avrupa şampiyonu Portekiz ile eşleşmiş durumda. Beklendiği gibi grubunu birinci tamamlarsa, final yolunda önce Arjantin, sonra Almanya olacak. Grubunu ikinci bitirmesi durumunda işler daha kolay olmayacak. Bu sefer finale ulaşmak için Fransa ve Brezilya'yı elemek zorunda kalacak. Yani İspanya'nın kupayı alabilmesi için dört rakibinin üçünü elemesi gerekiyor. Üzerine birde yorucu Portekiz maçı var, ki ilk grup maçı. O güne kadar gelişen skorlara bakıp "al gülüm, ver gülüm" de yapılamaz. Madalyonun diğer yüzünde ise İspanya grubunu birinci bitirirse  çeyrek finalde Arjantin'in, ikinci bitirirse Fransa'nın başına bela oluyor. İspanya'nın bir dezavantajı da kaptanı. Ramos Şampiyonlar Ligi finalinden şimşekleri üzerine çekmiş, adeta cebinde bir kırmızı kartla oynayacak. "Fair Play" konseptiyle Ramos'un elinde yükselecek bir Dünya Kupası'nın çok çelişeceği aşikar. Bu nedenlerden dolayı, aynı Almanya gibi, İspanya iyi bir turnuva çıkartabilir, ama hedefine ulaşması çok zor. 

Fransa turnuvanın neredeyse komşu ülkesinde oynanması, yıllardır yetiştirdiği futbolcuları, beslediği futbol anlayışı ve donanımlı, tecrübeli Deschamps ile bu turnuvanın en önemli favorisidir. Ancak savunmanın merkezinde yaşadığı sakatlıklar Fransa ile ilgili endişeleri arttırıyor. Bunun yanında beni Fransa ile ilgili karamsarlığa iten bir diğer neden eski UEFA Başkanı Platini'nin 1998 yılında Fransa'da oynanan  ve finalde Fransa'nın Brezilya'yı adeta ezmesiyle sonuçlana Dünya Kupasinda bu iki takımı finalden once eşleşmemesi için yapılan fikstür düzenlemesini itiraf etmesidir. Öte yandan Ronaldo'nun o maç öncesi şaibeli sakatlığı da aklıma geliyor. 20 yıl önceki final üzerinde yoğunlaşan bu gri bulut bu iki takımın eşleşmesinde bir "ilahi adalet"in tecelli edeceğinin göstergesi olabilir diye düşünüyorum. Yani bu kupada olası bir Fransa-Brezilya eşleşmesinde (ki bu eşleşmelerden genellikle kupaların en güzel maçları çıkar) gülen taraf Brezilya olacaktır. Bu varsayımımla birlikte fkstüre baktığımda bu iki takımın yolunun yarı finalde kesiştiğini görüyorum. Dolayısıyla ilk final adayım Brezilya'dır. 

Finalin diğer ayağını tahmin etmek daha zor. İngiltere Belcika ile tarihinde 21 kere maç
yapmış, sadece bir kere yenilmiş. Bu istatistiğe güvenerek G Grubunda İngiltere'nin grup birincisi olacağını düşünürsek bir brezilya-İngiletere çeyrek finali mümkün duruyor. çeyrek finalde bir diğer dev eşleşme  ise Arjantin-İspanya olacak. Zaten bütün hesapların zorlaştığı nokta burası. Üstelik büyük ihtimalle bu maçın kazananı yarı finalde Almanya'yı da devirip adını finale yazdıracak. 

Yari finallerdeki takımlara bakıyorum, 1998’de 1, 2002’de 1, 2006’da 0, 2010’da 1, 2014’de 2 Güney Amerika takımı bu seviyeye ulaşabilmiş. Aslında 2006'dan beri Güney Amerika takımlarının başarısında bir yükseliş trendi görünüyor. Ancak bu yükseliş trendinin 
Avrupa’da oynanan bir Dünya Kupasi finaline iki Güney Amerika takımı çıkartabilecek kadar güçlü olduğunu düşünmüyorum. Bu nedenle şu meşhur İspanya-Arjantin çeyrek final maçını İspanya kazanacaktır ve İspanya Almanya'yı da eleyerek finale çıkacaktır. Messi'nin ise yeni bir Dünya Kupası hayal kırıklığı ile kariyerini noktalamasını bekliyorum.

İspanya'yı zorlu fikstürü ve Ramos faktörüyle birlikte Almanya ile birlikte turnuvanın favorileri arasında en olamayacak iki ülkeden biri olduğunu yazmıştım. Gerçi isimsiz bir teknik direktör olan Lopetegui daha once İspanya genç takımları ile başarıdan başarıya koşmuştu. Pekiyi "Brezilya Avrupa'da oynanan bir dünya kupasını tarihte ikinci defa kaldıran ikinci takım olabilecek kadar komple bir takım ortaya çıkartabilir mi?" sorusuna ise "neden olmasın?" diyorum. Teknik direktörü Tite, ki safkan Brezilya'lı (unutulmasın ki yabancı hoca ile dünya kupası kaldıran takım yok), Lopetegui gibi isimsiz ama iki yıldır takımın başında ve bu sürede oynadıkları 21 maçtan 17 galibiyet çıkartabilecek kadar takım içi uyumu sağlanış görünüyor. En önemli yıldızı bu kupanın en büyük iki favorisi olan Avrupa takımlarının liglerinde yıllardır fark yaratarak top koşturuyor. Kadro güçlü, üstelik  sadece iki Real Madrid'li "doymuş" futbolcu barındırıyor. Ve Brezilya için 16 kupasız sene oldukça uzun bir süre.

Sanki dunyanin bir diger ucundaki Rus bozkırlarında hersey Brezilya’lilar icin duzenlenmis gibi...